Bir gün olacaktı. Bugün oldu. Güzel bir takım kurmak, iyi futbol oynamak, ortaya sıkı bir mücadele koymak farklı bir şeydir. Güzeldir, hoştur. Ama zirveye, şampiyonluğa oynayan bir takım yaratmak bambaşka birşeydir. Büyük hedeflere koşmak, büyük hedeflere sahip olmak için bugün elimizdeki kadro yeterli değildir. Ayrıca bu kadroya o gücü verecek mantaliteye sahip değiliz. Yarınlar için, bu mantaliteye yavaş yavaş erişebiliriz. Ancak bugün elimizde bu mantık sistemi yok.
Hafta içinde Samet Aybaba “Bu hafta lider olabiliriz” dediği anda Eskişehir maçını kaybetmiştik. Aybaba da durumun farkındaydı. Aslında liderliği gündeme de getirmek istemiyordu. Ancak olaylar öyle gelişti. Söylemek zorunda kaldı.Ama –bence- işte o an maçı kaybettik. Liderliğe, şampiyonluğa giden yollarda başarılı olmak, olabilmek deneyim ister. Eskişehir maçı oraya giden yolda ancak bir kaldırım taşı olabilirdi. Ve öyle de oldu. Bu yolu o taşlarla döşediğimiz gün, daha da başarılı sanuçlara hazırlıklı olduğumuz gün olacaktır.
Bursaspor böylesine önemli bir maça daha önce çıkmış mıydı ki, daha ilk denemede başarılı olmasını bekleyebiliyoruz?
Başarı basamakları birer birer çıkılır. Stresle başa çıkabilmenin bilimsel yollarını kullanmadan başarıya ulaşabilmek de söz konusu değildir. Yönetim kurulu ve teknik kadroya düşen takıma işini iyi yapan bir mentör bulmaktır. Başarıya giden yolda başarısızlıklarla başa çıkabilmenin ve yere sağlam basabilmenin ön koşulu budur.
İşin psikolojik tarafı bu. Sahada oynayan takıma bakacak olursak: Sahadaki Bursaspor, iyi ve kötü yönleri ile bildiğimiz Bursaspor’du.
Mustafa Sarp, Ozan Has, Ömer Erdoğan, Dimitar İvankov, Sercan Yıldırım hep bildiğimiz iyi oyunlarını ortaya koyabildiler.
Yine defansın sağ tarafı boştu. İki gol de o taraftan geldi.
Veli Acar gerçek bir sağbek değil. O yüzden yaptığı “temel” hatalar gole gidiyor. Geçtiğimiz haftalarda da yazdım, İbrahim Öztürk her maçta çok önemli birkaç hata yapıyor. Ve bu hataları mutlaka golle sonuçlanıyor. Sezon başından bu yana bu yaptırdığı ikinci penaltı. Madem ki Youla’yı düşürecekti, ceza sahası dışında iken niye ayağını çekerek geçmesine izin verdi?
Yusuf Şimşek, topa sağ ayağıyla vurma “takıntısı” yüzünden üç günde iki tane golü kaçırdı. Tallinn’de ve Bursa’da topların gelişine sol ayağıyla vursa bugün kahramandı.
Adriano ile maçlarda bir kişi eksik oynuyoruz. Artık bu konudaki iyimserliğimi koruyamıyorum..
Maçtan sonra Bursa televizyonlarında hakeme yoğun ve ağır eleştiriler yöneltildi. Üçüncü dakikada Eskişehir kalecisini oyundan atması gerektiği söylendi. Bence bu yorum haksız bir yorum. Çünkü kaleci İvesa topa eliyle müdahale etmedi. Hakemin Bursaspor aleyhine verdiği penaltı ve kırmızı kart doğru. Attığımız golde ise Zuniga topa eliyle müdahale etti. Gol iptal edilmeliydi.
İlk yarıdaki olumsuz oyuna rağmen, ikinci yarıda on kişi ile sergilenen mücadele onur vericiydi. Seyircinin Bursaspor’a küsmemesi için yapılması gereken de aslında buydu. Maç gitmesine rağmen (ki geri gelebilirdi de) mücadeleyi elden bırakmayan futbolcuları kutlamak gerektiği kanısındayım. İkinci yarıdaki mücadele bile yazının başında yazdıklarımı kanıtlamaya yetiyor: Liderlik hayal olunca, futbolcularımız gerçek kimliklerini sahaya koydular. Bu bile bazı şeyleri anlayabilmek için yeter.
İsmail Doğan Hoca’mızın yazısında okudum. Burak Doğan maçın sonucunu duyunca “ışığımı çaldılar” demiş. Burak hiç üzülmesin. Bu takımın ışığı sönmeyecektir. Örneğin bu hafta Saracoğlu’ndaki maçı hiç korkmadan ve göğsünü gere gere izlesin. Bursaspor, üzerinde liderlik baskısı olmaksızın oynayacağı maçta –bence- başarılı olacaktır.
Sonuç olarak ise unutulmaması gereken şudur: Bu takım bu yıl şampiyonluk mücadelesinin içinde olamayacaktır. Futbolcularımızın kendilerini aşabilmeleri henüz mümkün değildir. Bunun için şimdilik epey tecrübeye, alınacak derse ve zamana gereksinimimiz var.
Tonguç AKKUŞ
Ankara, 20 Ekim 2008
